al bijna een weekje!

Hoi lieve allemaal,
Mijn vorige bericht eindigde nogal abrupt, omdat ik overhaast moest afsluiten. De betaalde tijd was om en kon niet worden verlengd. En dan moet je snel handelen, anders is je hele bericht weg.
Eindelijk rust, en Egobudike zorgt voor mij. Ik voel me heel erg gekoesterd. Er moet even helemaal niets, en ik laat alles op me afkomen. Inmiddels heb ik twee dagen op bed gelegen met koorts en pijn in spieren en gewrichten. Nee, geen Banjul-belly, zoals ze hier reizigersdiarree noemen, eerder het tegenovergestelde :-( Ziek worden was eigenlijk niet zo verrassend, na de afgelopen periode van racen tegen de klok. De twee dagen koorts waren ongemakkelijk maar het bijkomende slapen heeft me wel goed gedaan. En een paardenmiddel va de apotheek deed ook wonderen. Het is nu zondagochtend, vrij vroeg, en ik zit op het balkon van het guesthouse met mijn laptopje, en voel me weer prima. Dat laptopje is nog wel een bron van zorg; het is mij onduidelijk hoe ik dat in een internetcafé kan laten werken. Moet er dan ergens een stekker in?? Voorlopig zet ik mijn berichten thuis op een usb-stick, dat werkt ook sneller, dan typen op zo’n onhandig en kleverig toetsenbord in het internetcafé. Wel moet ik nog een aantal nieuwe knopjes op het toetsenbord ontcijferen, en diverse programma’s schreeuwen om updates, terwijl er dus geen internetverbinding is. Wie weet, leer ik dat allemaal deze maanden, en ook nog skypen en de webcam gebruiken ;-))
We hebben eerder in de week (voordat de koorts begon) enkele neiuwe stranden verkend, heel relaxed. Ego wilde zowaar ook zwemmen en chillen op het strand; meestal verliest hij daarbij zijn geduld en wil dan weer wat anders. Bovendien vindt hij zichzelf bruin genoeg (is trouwens wel wat bijgekleurd tijdens mijn afwezigheid). Maar nu genieten we volop, en laten ook de vele vriendjes niet voortdurend aanslagen plegen op onze planning, tijd en pecunia.
Bij Abdul, een goede vriend van Ego, heb ik kennisgemaakt met een meisje, dat mogelijk voor mij gaat tolken. Het is een nicht van Abdul, en hoewel ze beiden uit Sierra Leone komen, spreekt zij voldoende Mandinka en Wolof om mij te helpen, maar ik weet nog niet of het gaat werken. Ze is erg schuw en verlegen. Ego heeft heel voortvarend in mijn afwezigheid dit contact gelegd; vermoedelijk wilde hij zich ervan vergewissen dat ik niet met een lapzwans van het strand (lees: beach boy) opgescheept zou raken. Hij vertrouwt die lui voor geen cent, en voorziet vreselijke embarrasments naar de lokale bevolking, of erger nog, een totale weigering om met mij te spreken met zo’n ‘viespeuk’ erbij. Dit is op zich al een weerspiegeling van hoe hij tegenover dit onderzoek staat. Ikzelf hoop dat binnenkort de universiteit wakker wordt uit zijn zomerslaap en alsnog mijn e-mail van een maand geleden leest, waarin ik verzoek om hulp van een student van Social Sciences. Mijn hoop is dat zo iemand meer idee heeft van de eisen van vertalingen (letterlijk) en interpretatie, en wellicht ook nog wat transcripties kan doen.
Een ander (luxe-)probleem is het doornemen en begrijpen van de gebruiksaanwijzingen van mijn digitale camera en videocamera; na 15 jaar een ‘eenvoudige’ spiegelreflexcamera zijn deze dingen bepaald een uitdaging. Komende week maar eens flink gaan oefenen. De eerste mogelijkheid doet zich waarschijnlijk vanmiddag al voor, wanneer we een traditionele worstelwedstrijd gaan bezoeken. Het speelt zich af op het strand en er is ook muziek en dans. Het is mij een raadsel hoe men daartoe in staat is, de gedachte alleen al doet mij in katzwijm vallen. Het is hier niet alleen behoorlijk warm, dat is vrij gewoon in de tropen, maar de luchtvochtigheid doet me de das om. Zo nu en dan kan ik mijn – heel grote, losse – tentjurken letterlijk uitwringen. Gisteravond was de eerste echte tropische bui na mijn aankomst, maar de hele week waren er al dreigende luchten. Wel mooi, en de zonsondergangen zijn ook niet te versmaden (ik hoop jullie binnenkort ook te kunnen berichten over de zonsopgangen).

Voorlopig is dit het nieuws van de week. Wellicht heb ik volgende keer zoveel van mijn camera begrepen dat ik ook foto’s kan meesturen.
Veel groetjes uit een broeierig Gambia,
milou